Γνωρίζοντας τον Νεοφιλελευθερισμό-Καπιταλισμό μέσα από 31 σκίτσα
Νεοφιλελευθερισμός: Ο εξαναγκασμός του κράτους να λειτουργεί με όρους αγορών και μέσω αυτών η εξουσία να ασκείται από τους έχοντες το μεγάλο κεφάλαιο. Κοινώς, όλα πωλούνται, όλα αγοράζονται, οι πάντες διαχωρίζονται βάσει της οικονομικής τους δύναμης και όσοι δεν την διαθέτουν εξαθλιώνονται και εξοντώνονται προς όφελος του ισχυρών, και με σκοπό να ισχυροποιηθούν ακόμη περισσότερο για να ανταπεξέλθουν στον ιδιότυπο καπιταλιστικό ανταγωνισμό.
"Η θρησκεία των χρήσιμων ηλιθίων. Ο κοινωνικός δαρβινισμός, κοινωνική βάση του φιλελευθερισμού, μας λέει πως ο αξιότερος είναι και αυτός που θα ανελιχθεί κοινωνικά, ενώ όσοι αποτύχουν φέρουν οι ίδιοι αποκλειστικά την ευθύνη, ως ανάξιοι για κάτι παραπάνω. Αυτά βέβαια στη θεωρία και σε ακαδημαϊκά μοντέλα επι χάρτου όπου παίρνεται η υπόθεση εργασίας ότι η κοινωνία φτιάχνεται τώρα: ας φανταστούμε δηλαδή ενα τεράστιο στίβο με δισεκατομμύρια κουλουάρ όπου όλοι μας στηνόμαστε στην ευθεία και μόλις σημάνει ο αφέτης την εκκίνηση, αρχίζουμε να τρέχουμε.
Στις παγιωμένες, τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες όμως πως εκφράζεται με πραγματιστικό τρόπο η συγκεκριμένη θεώρηση; Είναι άραγε εξασφαλισμένη η ισοτιμία αναφορικά με τη θέση εκκίνησης στον κοινωνικό στίβο; Τα παιδιά παραδείγματος χάριν ενος εφοπλιστή εκκινούν απο την ίδια θεση με τα παιδιά ενός ανέργου; Ένας διαβητικός έφηβος μιας οικογένειας χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε σύγκριση με εναν αντίστοιχο νέο μιας εύπορης οικογένειας; Πως διασφαλίζεται οτι το περιβάλλον όπου θα ανταγωνιστούμε για να δείξουμε το μέγεθος της αξίας μας ειναι κοινό για όλους, παρέχει ακριβώς τις ίδιες ευκαιρίες εκπαίδευσης, πρόσβασης στην υγεία και βασικής διαβίωσης ώστε το “παιχνίδι” να μην είναι σικέ;" πηγή: iordanoglou.wordpress.com
"Η θρησκεία των χρήσιμων ηλιθίων. Ο κοινωνικός δαρβινισμός, κοινωνική βάση του φιλελευθερισμού, μας λέει πως ο αξιότερος είναι και αυτός που θα ανελιχθεί κοινωνικά, ενώ όσοι αποτύχουν φέρουν οι ίδιοι αποκλειστικά την ευθύνη, ως ανάξιοι για κάτι παραπάνω. Αυτά βέβαια στη θεωρία και σε ακαδημαϊκά μοντέλα επι χάρτου όπου παίρνεται η υπόθεση εργασίας ότι η κοινωνία φτιάχνεται τώρα: ας φανταστούμε δηλαδή ενα τεράστιο στίβο με δισεκατομμύρια κουλουάρ όπου όλοι μας στηνόμαστε στην ευθεία και μόλις σημάνει ο αφέτης την εκκίνηση, αρχίζουμε να τρέχουμε.
Στις παγιωμένες, τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες όμως πως εκφράζεται με πραγματιστικό τρόπο η συγκεκριμένη θεώρηση; Είναι άραγε εξασφαλισμένη η ισοτιμία αναφορικά με τη θέση εκκίνησης στον κοινωνικό στίβο; Τα παιδιά παραδείγματος χάριν ενος εφοπλιστή εκκινούν απο την ίδια θεση με τα παιδιά ενός ανέργου; Ένας διαβητικός έφηβος μιας οικογένειας χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε σύγκριση με εναν αντίστοιχο νέο μιας εύπορης οικογένειας; Πως διασφαλίζεται οτι το περιβάλλον όπου θα ανταγωνιστούμε για να δείξουμε το μέγεθος της αξίας μας ειναι κοινό για όλους, παρέχει ακριβώς τις ίδιες ευκαιρίες εκπαίδευσης, πρόσβασης στην υγεία και βασικής διαβίωσης ώστε το “παιχνίδι” να μην είναι σικέ;" πηγή: iordanoglou.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου